Bir çocuk yere uzanmış, küçük taşları sıraya diziyor.

Diğeri çamurun içinde ne olduğunu elleriyle arıyor.

Biri çığlık çığlığa koşuyor, diğeri sessizce hayal kuruyor.

Biz yetişkinler bazen sadece “oynuyorlar” diyoruz. Ama gerçekten öyle mi?

O sırada çocuklar aslında ne yapıyor?

Sınırlarını mı zorluyor, duygularını mı işliyor, bir kavramı mı çözüyor, yoksa sadece ‘kendisi’ mi oluyor?

Oyun, dışarıdan bakıldığında küçük görünür… ama içeride bir dünya döner.

Biz oyun dediğimiz şeyi, sadece eğlence değil; çocuğun kendiyle ve dünyayla kurduğu en doğal bağ olarak görüyoruz.

Çünkü araştırmalar da gösteriyor ki;

oyun, çocuğun gelişimi için hava kadar, su kadar temel bir ihtiyaç.

Dünya Sağlık Örgütü, UNICEF ve Amerikan Pediatri Akademisi gibi kuruluşlar açıkça söylüyor:

Oyun, çocuk için bir hak ve bir gelişim gerekliliğidir.

Bu yüzden biz de Oyunla Anaokulu’nda sadece oyun oynatmıyoruz,

oyunu ciddiye alıyor, oyunla büyütüyoruz.